مخاطبان تلویزیون ، طیف بندی گسترده تر و متنوع تری نسبت به مسجدروها دارند و از این رو ، اقناع آنان به این که پای سخنان روحانیون در تلویزیون بنشینند و کانال عوض نکنند ، بسیار سخت است و هنرمندی و سواد و سخنوری خاصی می طلبد.
در سال های اخیر حضور روحانیون در تلویزیون ، پر رنگ تر از قبل شده است. مدیران رسانه ملی بر آنند که این حضور یکی از مصادیق “دانشگاه” بودن تلویزیون است. اگر تا چندی قبل ، روحانیون اندک شماری مانند محسن قرائتی در تلویزیون حضور فعال و مستمر داشتند و عمده مباحث مطرح شده توسط آنان صرفاً در حوزه دین و فقاهت بود، امروز شاهد آن هستیم که چهره های جدیدی از روحانیون که اکثراً هم جوان هستند به تلویزیون راه یافته اند و علاوه بر مسائل مذهبی ، در حوزه هایی مانند تاریخ ، روان شناسی ، مشاوره خانواده و … به ایراد سخن می پردازند.
البته بین مخاطبان منبری و مسجدی روحانیون و مخاطبان تلویزیونی آنها ، یک تفاوت عمده وجود دارد: پامنبری ها ، قاعدتاً دیندارانی هستند که به ارادت روحانیت راهی مساجد هستند و نوعاً آنچه در مسجد از زبان روحانی مسجد می شنوند را به جان می خرند و می پذیرند. این در حالی است که مخاطبان تلویزیون ، طیف بندی گسترده تر و متنوع تری نسبت به مسجدروها دارند و از این رو ، اقناع آنان به این که پای سخنان روحانیون در تلویزیون بنشینند و کانال عوض نکنند ، بسیار سخت است و هنرمندی و سواد و سخنوری خاصی می طلبد.
از این روست که حضور بسیاری از روحانیون بر روی آنتن ، دولت مستعجل بوده است و در مقابل ، برخی دیگر مانند قرائتی توانسته اند سال ها در این منبر مدرن ، دوام بیاورند یا برخی از روحانیون با چند حضور اندک شمار ، چهره ای محبوب از خود بسازند که از آن جمله می توان به شهاب مرادی و ناصر نقویان اشاره کرد.
در همین راستا ، چندی پیش عصرایران اقدام به یک نظرسنجی اینترنتی راجع روحانیان حاضر در تلویزیون کرد. در آن نظر سنجی پرسش شده بود: “از بین روحانیونی که در تلویزیون برنامه دارند ، مباحث کدام یک را سودمندتر می دانید؟”
هر چند تعداد روحانیونی که در تلویزیون حضور داشته یا دارند بسیار زیاد است اما ۶ نفرشان که شهرت بیشتری دارند در این نظر سنجی شرکت داده شدند: حجج الاسلام علیرضا پناهیان ،محسن قرائتی ،شهاب مرادی ، محمد مهدی ماندگاری ، ناصر نقویان و حسین دهنوی.
در این نظر سنجی ۳۳۴۰۱ نفر شرکت کردند . نتایج این نظر سنجی از حدود ۱۴۰ نفر تا ۳۳۰۰۰ نفر تقریبا ثابت بود و گاهی فقط نفر دوم و سوم جابجا می شدند و این به اعتبار این نظرسنجی کمک می کند.