اسم داریم و رسم نداریم
تاريخ ارسال خبر : 7 آگوست 2016 | ساعت 14:32 | کد خبر: 35215 | sv122 | چاپ این مطلب

از سال ۸۵ تا کنون به حرفه خبرنگاری روی آوردم اوایل آنقدر استرس داشتم که تمام تنم لرز داشت آنهم به این دلیل که در شهرستان از آن سالهای ابتدایی ورود به این حرفه هیچ خبرنگاری حداقل از خود شهرستان وجود نداشت و اگر هم بود بصورت وبلاگ نویسی حضور داشتند که با کمک یکی از دوستانم وحمایت فرد دلسوزی همچون حسن علیزاده توانستم برای نخستین بار سایت وزین عسلویه نیوز را که متعلق به شهرستان است راه اندازی کنم.روز خبرنگار

از آن روز تا کنون حدود ۱۰سال می گذرد چه بسا دراین سالها نا ملایماتی دیده ام و روز به روزعرصه خبرنگاری را بربنده حقیر تنگ کردند که مبادا خبری علیه مسئولی نگاشته شود تا عملکرد او را زیر سوال ببرم.

عدم انتشار اخبار و واقعیت ها سرپوش گذاشتن بر اتفاقات شهرستان همه این ها بهانه ای شد تا ریشه انزوا و نا امیدی را در ذهنم بکارند اما با این حال تا جاییکه لازم بود اقدام به نشر اخبار پرداخته شد هر چند که بعضی از اخبار قابل رسانه شدن نبود.

بله این منم خبرنگار عسلویه نیوزی که برای نشر اخبار شهرستان ساعت ها وقت را به جان میخرم ودر عمل از خبرگزاری هایی که حداقل وجود خارجی در شهرستان ندارند تجلیل بعمل می آید وجالب اینجاست تمام خبرگزاری ها از دست نوشته خودم در خبرگزاری خود استفاده نمودند.

راستی مسئولین چه زود بیاد آوردند که خبرنگاری هم در منطقه وجود دارد البته جا دارد از تلاشهای صادقانه و بی منت شهید محمود صارمی که به همراه دیپلمات های ایرانی، ۱۷ مرداد سال ۱۳۷۷ به دلیل حمله عوامل طالبان به کنسولگری ایران در مزار شریف به شهادت رسید تقدیر کنم که اگر شهید نمی شد تاکنون خبرنگاری مورد تجلیل واقع نمی شد.

این متن را زمانی می نویسم که به نوبه خودم منتظر تماس مسئولین هستم که عنوان کنند در فلان نشست به پاس قدردانی از زحمات جنابعالی تو این چند سال انجام دادی دعوت کردیم حالا هم تا چند ساعتی دارم با خودم کلنجار می روم که چه کت و شلواری تن خود کنم و همانند اشخاصی که در مجالس ترحیم جلو مسجد می ایستند تا به میهمانان ضیافت ترحیم و تسلیت خوشامد می گوید جلو در سایت بایستم و از این همه استقبال و تحویل گرفتن بادی به غب غب بیندازم.

خلاصه مطلب این بود که به شما مخاطبین گرانقدر بگویم ما خبرنگاران خوشبخت ترین قشر جامعه هستیم چرا که تمام امکانات برای ما فراهم شده است و دغدغه ای از این بابت نداریم.

گاهی به این نکته می رسم که چرا مدیرعامل سازمان منطقه ویژه تاکنون یک تجلیل از خبرنگاران شهرستان عسلویه نکرده است با اینکه اکثر مطالب منتشر شده از جانب وی در سایت هایشان درج شده است. این چه سری است که از تمام شهرستان های دور و نزدیک شهرستان عسلویه خبرنگاران توسط حوزه روابط عمومی مدیرعامل مورد تجلیل واقع می شوند اما دریغ از یک خبرنگار عسلویه.

جالب است در نشست اخیر با اصحاب رسانه در محفل خصوصی که شرکت کرده بودم به حال خود و عزیزانم غبطه خوردم که متفق القول عنوان می کردند تجلیل از خبرنگاران پیشکش مسئولین و مدیرعامل ما به نشست محترمانه ای راضی هستیم البته در این بین فقط می توان به امام جمعه و فرماندار اشاره کرد که همیشه جوابگوی اصحاب قلم بودند و جالب اینکه خودشان را مقید به پاسخگویی می دانند اما سایر مسئولین !!!!!!

بارها این موضوع را در ذهن خودم تداعی میکنم که واقعاً چرا مدیرعامل پارس جنوبی عسلویه حتی یکبار چنین خواسته کوچکی را اجابت نکرده است؟ شاید سالها باید به انتظار نشست تا در ذهنها کنکاشی صورت بگیرد.

از مدیر عامل پارس جنوبی عسلویه که اگر متهم نشیم به اینکه چرا پارس جنوبی جم را عنوان نکردیم بگذریم به مدیران اجرایی شهرستان می رسیم به هر کدامشان می نگری چنان بر مسند چوبی خود تکیه کرده است که گویی قرار است با خود به دنیای آخرت ببرند و حاضر نیستند عملکرد خود را برای اصحاب رسانه گزارش دهد تا حق مردم که آگاهی از بیلان عملکردشان است ادا شود.

مسئولین انگار فراموش کرده اند که مکلف به ارائه گزارش هستند اما هر وقت که به سراغشان می روم با بیان اینکه حق مصاحبه نداریم آنچنان قانعم می کنند که در عمرم هیچ شخصی نتواسته تا این حد بنده را قانع کند.

در آخر از اینکه در روز خبرنگار به قدری مورد لطف عزیزان مسئول با ارسال پیام های محبت آمیز واقع شدم که مجبور به تخلیه حافظه ۳۲ گیگابایتی گوشی همراه خودم شدم.

در این لحظه یاد مطلبی از قدیمی ترین خبرنگاران افتادم که عنوان می کرد:
روز داریم و روزی نداریم!
اسم داریم و رسم نداریم!
سابقه داریم و احترام نداریم!

بله این ما هستیم یک خبرنگار


نظرات کاربران 

یک پاسخ به "اسم داریم و رسم نداریم"

  1. یوسف گفت:

    محمد جان بسیار زیبا نوشتی .. بیانت واقعا قابل تمجید و ستایش هست .. آفرین

ارسال یک پاسخ