نقش سپاه در حفظ انقلاب و کشور تردیدناپذیر است و این مسئله تا به آن حد اهمیت دارد که امام خمینی(ره) جمله معروف اگر سپاه نبود، کشور هم نبود” را بیان می کنند.
سپاه، سازمان دهنده مقاومت مردمی، در رقم زدن اولین پیروزی نظامی مردم ایران پس از شکست های ایران در قرون اخیر بوده است. البته که تاکید بر دلاوری های سپاه اساسا کم بها دادن به نقش ارتش در جنگ تحمیلی نیست.
سپاه در نبردی بی امان با دشمن تا دندان مسلح بعثی و بدون نشان دادن کوچکترین سازش یا تسلیم طلبی، ایران و ایرانی را تا به ابد مرهون رشادت های خود نمود. سپاه پاسداران در پایه ریزی تمامی ارگانهای امنیتی، حراستی و اطلاعاتی نظام مقدس جمهوری اسلامی نقشی بی همتا بازی کرده است.
سپاه با سازماندهی کارزاری علمی و با به کار گرفتن تاکتیک “جنگ نامتقارن” باعث ارتقای موقعیت “جمهوری اسلامی” تا حد قدرت برتر نظامی در منطقه پر آشوب خاورمیانه شده است.
این نیروی مردمی در کادرسازی برای ارگانهای سیاسی نظام نقش فعال به عهده گرفت و با تاسیس دانشگاه ها و مراکز آموزشی مختلف از عهده این مهم هم بخوبی بر آمده است.
بعد از جنگ تحمیلی و نیاز به حضور نیروهای انقلابی در بازسازی کشور، شاهد حضور فعال نیروهای سپاه در این عرصه بودیم. این نیروها که در میدان جنگ به مانند فولاد آبدیده قوی شده بودند، در همه عرصه ها توان و ظرفیت بالایی برای تطبیق دادن خود با شرایط مختلف نشان دادند.
قرارگاه سازندگی خاتم الانبیا اولین اقدام این نیروی مردمی در جهت سازماندهی مردمی – بسیجی، بازسازی خرابی های ناشی از جنگ بود. سپاه با دست یازیدن به فعالیتهای کلان اقتصادی – سازندگی نقش مهمی در جلوگیری از فرار سرمایه از کشور و انباشت سود نزد ارگانها و سازمانهای انقلابی داشت. این انباشت اولیه سرمایه که تبدیل به موتور محرک برای پایه گذاری صنایع موشکی، هسته ای و فضایی کشور بود توانست نقش موثری در تغییر توازن استراتژیک منطقه به نفع ایران بازی کند.
علیرغم اینکه نیروهای سپاه زیر ذره بین دشمنان انقلاب قرار داشته و دارند اما می توان گفت توان بالایی در انجام مهمترین فعالیتهای حیاتی برای نظام با کمترین هزینه ها از خود نشان داده اند. این قدرت انعطاف پذیری فوق العاده، این صفت چست و چالاک بودن، بیانگر چه ویژگی در این نیرو است؟ جز این است که این نیرو، مردمی ترین ارگان انقلاب اسلامی است؟
چرا بعضی از نیروها به محض قرار گرفتن و مرتبط شدن با تاسیسات، نهادها و ابزار مدرن بسرعت دچار انحراف شده و باعث تحمیل هزینه های کلان به مردم و نظام شدند؟ بوجود آمدن جریان انحرافی یا جریان موسوم به اصلاح طلبی دقیقا بازگوی وضعیت نیروهایی است که نتوانستند حامل پیام انقلاب اسلامی در برخورد با دیگر فرهنگ ها و تمدنها باشند و بار امانت نیاکان ما را از دوش بر زمین گذاشتند و از گردونه انقلاب به بیرون یا حتی به محدوده “ضد انقلاب ” پرتاب شدند.
اگر قبول کنیم که ویژگی اساسی “انقلاب اسلامی” نقش محوری روحانیت در آن است، اگر بپذیریم که ولایت فقیه، اساس نقش محوری روحانیت در انقلاب است، می بینیم که سپاه در این میدان هم با نشان دادن حد بالای “ولایت پذیری”، توان بالای خود را در درک ضرورتهای انقلاب اسلامی و کشور نشان داد.
تاریخ انقلاب مشروطیت که به حق آن را علما “انقلاب” می نامند نشان می دهد که این انقلاب یک هدف اساسی داشت. این نهضت زمانی بر پاشد که شاهان قاجار به ثمن بخس مملکت را می فروختند و هیچ نقشی را برای مردم در سیاست قائل نبودند. روحانیت با دخالت همه جانبه خود در این انقلاب به یک ضرورت تاریخی پاسخ گفت و آن فعال کردن مردم در میدان سیاست در ایران بود.
با به انحراف کشیده شدن نهضت مشروطیت توسط نیروهای موسوم به “روشنفکر” و متحدان خارجی آنان، زمینه حضور روحانیت و مردم و دخالت فعال این دو نیرو در اداره امور مملکت به فراموشی سپرده شد.
با وقوع انقلاب اسلامی و در ادامه این ماموریت تاریخی، روحانیت توانست سیاست را از چنگال آلوده سیاستمداران وابسته خارج کند و به دست پر توان صاحبان اصلی مملکت بعنی توده های مستضعف بسپارد. بعد از انقلاب، “ولی فقیه” مدافع راستین حضور پرشور و فعال توده ها در اداره امور کشور در حوزه های مختلف سیاسی، احتماعی و نظامی بوده است که این سیاست را می توان “انقلاب مداوم “نام نهاد. نقش فعال مردم ایران در سیاست، همان حضور همه جانبه نیروهای “سپاه پاسداران انقلاب اسلامی” در عرصه های مختلف فعالیتهای سیاسی – اجتماعی است .
بنابراین، اعقاب همان کسانی که روزی انقلاب مشروطیت را منحرف کردند و نگذاشتند که مردم همراه با روحانیت از خیانت عناصر وابسته جلوگیری کنند، امروز نیز مسئله فعالیتهای سپاه را دخالت این نیرو در سیاست قلمداد کرده و فریاد و فغان سر می دهند.
حضور نیروهای سپاه در فعالیتهای مختلف اجتماعی یعنی برآورده شدن آرزوی پدران ما در انقلاب مشروطیت، یعنی خلع ید از سیاستمداران فسیل و وابسته و دادن امر مردم به دست خود مردم که روحانیت تاکنون از عهده این مهم برآمده است و از افتادن امر انقلاب به دست نااهلان جلوگیری کرده است.
انقلاب اسلامی متعلق به مردم است و دخالت “سپاه” در امور، دخالت مردم در امور خودشان است. در این ارتباط است که هر موضعگیری سپاه به سرعت زیر ذره بین دوستان و دشمنان انقلاب قرار گرفته و به مسئله ای خبرساز تبدیل می شود.
سرمقاله “صبح صادق ” می گوید:
“سپاه بر اساس رسالت و فلسفه وجودی اش، حافظ گفتمان انقلاب اسلامی و پاسدار حرکت ها و پیشرفت های انقلابی در چارچوب گفتمان مذکور است .”
انقلاب اسلامی حرکتی پرتوان تحت رهبری روحانیت انقلابی شیعه برای رفع استضعاف از توده های محروم در مقابل ظلم و جور مدرنیته وحشی بوده است و ولایت فقیه مرکز ثقل این حرکت می باشد.
سرمقاله “صبح صادق” با تاکید بر “گفتمان انقلاب اسلامی” در حقیقت از درک اصیل خود از انقلاب و اهداف آن دفاع می کند. هفته نامه صبح صادق بدرستی خود را نیروی اصیل انقلاب اسلامی دانسته و طرح می کند که هر آن کس که با انقلاب زاویه پیدا می کند با “سپاه” زاویه پیدا می کند:
“از طرف دیگر نیز، جریان ها، احزاب، گروه ها و شخصیت های سیاسی که در طول ۳۲ سال گذشته به لحاظ گفتمان و مواضع، گفتمانی غیر از گفتمان انقلاب اسلامی اختیار کرده اند، خود به خود با سپاه تفاوت گفتمانی پیدا کرده و به همین دلیل برای پیشبرد گفتمان خود، به چالش با سپاه برخاسته اند.”
انقلاب اسلامی همواره خود را در دو مولفه اساسی قدرت یعنی امام و امت تعریف می کند. نهاد رهبری از یک سو و قوه های مختلف مجریه، مقننه و قضاییه در کنار سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که به عنوان نیروی قوام دهنده قوه های مختلف کشور عمل می کند بازتعریف گفتمان انقلاب اسلامی در قالب نهاد سیاسی “جمهوری اسلامی” است.
ن . بیرانوند