” و من النَاسِ من یشری نَفَسه أبِتغاء مرضات الله “
و بعضی از مردم برای بدست آوردن خشنودی خدا جان خویش را فدا می کنند
(سوره بقره آیه ۲۰۷ )
برای آنانکه ماندند و…. ماندند !!!
اینجا ایران …. بیست و سه سال پس از پایان دفاع مقدس ۸ ساله …
بیش از بیست و سه سال از آن روزها میگذرد …
بیست و سه سال …
زمان کمی نیست ! اما آیا کافی نبوده ؟!
کافی نبوده برای التیام زخم هایی که هنوز عمق جراحتشان به وضوح دیده میشود ؟
برای ترمیم و تغییر ساختاری که از پایبست ویران بود؟
اینجا ایران است …
کشوری که بیش از سیصد و هشتاد هزار نفر جانباز دارد…
وقتی می گویم جانباز منظور کسی نیست که قطع عضو مادرزادی است…
منظور مردی است که غیرت ابوالفضلی اش مانع سکوتش در برابر تجاوز بیگانگان شد…
جانباز … کسی که نمیدانم اگر میدانست همۀ وجودش را فدای آب و خاکی میکند که امروز جایی در آن ندارد ؛ آیا باز هم ….
چرا با پایان هفته دفاع مقدس از یاد می روند ؟
چرا جامعه را به جایی رسانده ایم که هر ساعت و هر روز گوشه گیرتر شدند ؟
چرا کاری کرده ایم که نفس کشیدن در هوای ما برایشان خفقان آور شده است ؟
چرا دیگر موقع ساخت ساختمان ها سهمی برای آنان نداریم؟
چرا هیچ الزامی نیست حتی برای ایجاد یک شیب ساده برای تردد ساکنان ویلچر ؟
چرا برای درمان بخشی از صدمه ای که به خاطر امنیت من و تو خورده اند ؛
باید با هزار و یک مشکل دست و پنجه نرم کنند؟
یقینا با خدا معامله کردند و برای رضای او قدم برداشتند…
اما سهم ما و شما در قبال ایثار و رشادت آنان کجاست؟
بهتر است برای جواب این سوال کمی تامل کنیم که :
شهدا به کنار! بعد از ۸ سال جنگ تحمیلی با جانبازان چه کرده ایم ؟
سید علی موسوی