بسیاری از کارشناسان معتقدند که جایزه صلح نوبل یک جایزه ی سیاسی است، و با توجه به معیارهای منصفانه و بی جانبه انتخاب نمی شود. تا جایی که در میان برندگان جایزه صلح نوبل جاسوس (کارل فون اوسیتزکی)، کودتاچی و همکار CIA (دالای لاما ۱۴) و طرفدار اشغال کشورهای دیگر توسط آمریکا (لیو شیابو) نیز دیده می شوند.جالب است که در تاریخ جز یک نفر جایزه ی صلح نوبل را رد نکرده است. “لی دوک ثو” که به همراه “هنری کسینجر” به صورت مشترک جایزه صلح نوبل را برای برقراری صلح در ویتنام برده بود از دریافت آن اجتناب کرد، چرا که به گفته ی وی “هنوز صلح حقیقی در ویتنام” برقرار نشده بود.
امسال نیز در میان تعجب عده ی زیادی از کارشناسان اتحادیه ی اروپا برنده ی جایزه صلح نوبل شده است. در این نوشته مجالی برای تحلیل و نقد این اتفاق جانبدارانه نیست. در عوض ۷ جمله ی جالبی که در مورد این اتفاق در گوشه و کنار رسانه ها دیده ایم را با نگاهی طنزآلود نقل می کنیم:
* خوشحالم که اتحادیه اروپا نوبل را برنده شد. آن ها واقعا به جایزه ی نقدی آن نیاز داشتند!
* بعد از نخست وزیر اسراییل و رییس جمهور آمریکا خداییش ضایع بود اتحادیه اروپا نوبل صلح نگیره.
* اخبار بی بی سی در روز جمعه: «اعضای اتحادیه اروپا برای وضع تحریم‌های جدید علیه ایران به توافق رسیده‌اند.» خوب بگذارید دو روز از جایزه صلح بردنتان بگذرد حداقل!
* یک شهروند اروپایی: یعنی می شود در رزومه ی خودم بنویسم که نوبل برنده شدم؟
* یک شهروند اروپایی: یک میلیون دلار جایزه نقدی صلح نوبل پس حق من را بدهید. ۰٫۰۰۲۷ سنت من کجاست!؟
* مقام دوم جایزه صلح نوبل به قطب جنوب رسید – قاره ای که هرگز جنگ نکرده است.
* جای شکرش باقی است که اتحادیه اروپا جایزه نوبل اقتصاد را برنده نشده است.